Als jaren ’70 kind van gescheiden ouders, ben ik altijd
opgevoed met het idee dat vrouwen heel goed in hun eentje kinderen kunnen
opvoeden. Sterker nog: als ik mijn moeder en mijn tantes moest geloven, waren
vrouwen eigenlijk veel beter in het opvoeden van kinderen. Een man was
eigenlijk alleen maar ballast. Mijn jeugd bevestigde dit gegeven ook: de twee
vaders (biologisch en stief) die ik had, waren nou niet bepaald geweldig (ik
houd het netjes). Ik heb dan ook heel lang gedacht dat ik ooit BOM moeder zou
worden.
Maar…..in de loop van mijn leven kwam ik er achter dat het
toch allemaal wat anders zat. Ik zal je hier niet vermoeien met mijn eigen
ervaringen. Samenvattend kan ik zeggen dat mijn reis naar volwassenheid en
moederschap mij leerde dat een vader onmisbaar is voor een evenwichtige
opvoeding. Natuurlijk hebben we het over een “gezonde” vader-kind relatie.
Wanneer er sprake is van misbruik, verslavingsproblematiek of dat soort zaken
is het natuurlijk een ander verhaal. Maar dat geldt uiteraard ook voor moeders.
Vandaag praat ik over “normale” vaders en moeders, en hoe belangrijk het is
voor een opgroeiend kind om die beiden mee te mogen maken.
Volgens onderzoek is de rol van de vader in de opvoeding
essentieel. Een vader brengt elementen in die het kind weer heel andere kanten
van zichzelf laat ontwikkelen en ontdekken. Moeders schijnen vooral gericht te
zijn op zorgen, warmte, stabiliteit en veiligheid. Vaders laten hun kinderen
spannende avonturen beleven, dingen ontdekken en moedigen ze aan om risico’s te
nemen en de wereld te ontdekken.
Vooral de laatste decennia is onze samenleving steeds meer
gefeminiseerd (vervrouwelijkt): je ziet het overal in terug: risico’s worden zo
veel mogelijk afgeschermd, over allerlei zaken moet eindeloos worden
gedebatteerd voor er tot actie wordt overgegaan…. We proberen onze kinderen zo
veel mogelijk te beschermen tegen pijn, teleurstelling, afwijzing…. “Pas op
hoor!” “Nee, klim maar niet in die boom, je zou er uit kunnen vallen”…. Om nog
maar te zwijgen over het enorme aantal veiligheids-maatregelen die getroffen
moeten worden in de kinderopvang en op scholen.
Volgens veel vooraanstaande pedagogen zijn we hierin veel te
ver doorgeschoten: we vertroebelen hierdoor de ervaringen van onze kinderen. We
ontnemen ze belangrijke ervaringen die nodig zijn om zich gezond te
ontwikkelen. Vooral jongens zijn hiervan het slachtoffer: hun van nature
aanwezige behoefte aan ontdekken en actie wordt onderdrukt, en wordt aanzien
als “druk” of “lastig”. Waarom zit dat kind niet gewoon stil?
Van nature is een vader meer geneigd zijn kind te stimuleren
te ontdekken. Hij grijpt minder snel in, wat het kind de mogelijkheid geeft
ervaringen op te doen. Wie kent het niet: de vader die zijn kind boven zijn
hoofd omhoog gooit. Als moeder houd je je hart vast: “Pas op!!!” Maar wat
blijkt: het kind giert het uit, vindt het fantastisch…. En ontdekt: ik ben
veilig. Mijn vader is er voor mij en laat me niet vallen. Een prachtige basis
om mee te krijgen. Met dit gevoel van veiligheid kun je stap voor stap de
wereld durven onderzoeken en ontdekken, want onbewust weet je dat het leven
soms heel spannend kan zijn, maar dat je altijd weer opgevangen wordt.
Is vaderen dan beter dan moederen? Zeker niet! Beiden zijn
onmisbaar en vullen elkaar aan. Nu is het nog belangrijk dat moeders dit ook
weer inzien. Onze emancipatie is nodig geweest en heeft ons veel gebracht. Maar
nu is het nodig dat we ook de vaders weer respecteren in hun eigenheid. Een
vader moet niet leren moederen….Een vader moet gewoon lekker vaderen!
Mama Sanna
27 augustus 2014
Reacties
Een reactie posten