Je zou haast denken dat met de keuze van mijn bedrijfsnaam "Heel Gezonde Mama", en het schrijven over het belang van de balans tussen alle factoren in je leven voor je gezondheid, bij mij thuis álles op rolletjes loopt. Ik kan me voorstellen dat je denkt dat ik misschien altijd fluitend en fit door het leven ga. Dat mijn dagen beginnen met een meditatie naast een klaterend kamer-watervalletje of een yoga sessie op mijn prachtig gemaaid gazonnetje....Zucht: was het maar waar!
Wat zouden wij moeders toch graag perfect willen zijn. We dromen van de romantische plaatjes die we als kind zagen van gezellige, mooi gekapte moeders die met hun kinderen (ook al zo prachtig en nooit met een snottebel!) een kopje thee dronken na schooltijd, met een leuke hond, een konijn en een huis dat strak in de lak staat en streeploos schoon.
Het gekke is dat we natuurlijk wel wéten dat dit maar een illusie is, maar we het toch op één of andere manier nastreven. En we ons ook enorm schuldig voelen wanneer we niet aan dat beeld voldoen! Ja, ook wij ge-emancipeerde vrouwen hebben dat nog...Wat zijn wij moeders toch vreemde wezens!
Vandaag was een zondag from hell, en ik dacht: dit moet ik eens even delen met mijn mede-moeders. Drie van de vier kinderen hadden de griep (snottebellen én teiltje!), mijn was had zich al drie dagen opgestapeld (omdat ik al die tijd met de verzorging van de patienten bezig was) en alsof dat nog niet genoeg was: luizen!
Waarom komen die beesten toch altijd als je het al veel te druk hebt?! (Precies daaróm natuurlijk!) De afgelopen twee jaar hadden we ze niet meer gehad, maar vandaag vond ik ze op één van mijn schatjes. Dat werd kammen... en brullen natuurlijk.
En ik geef toe: dan ben ik niet perfect. Op het moment dat we luizen hebben, gaat bij mij de "groen" modus echt even uit. Ik kan maar aan één ding denken: KILL!!! Die vieze beesten moeten mijn kinderen met rust laten! En dus pak ik een gewoon chemisch goedje om de hoofdjes mee in te smeren en oh, wat was ik blij dat ik nog zo'n vreselijk foute fles Andrélon shampoo had bewaard! Want het zou toch zonde zijn om het uitwassen (wat je zo'n negen keer moet herhalen!) te doen met onze fantastische 100% ecologische en natuurlijke Ringana shampoo? Die wil ik daar echt niet aan verspillen. "Ach, het is nu toch al verpest dank zij al die parabenen in de luizenlotion", dacht ik maar bij mezelf. "Daar kan nog wel wat chemische troep bij."
Grappig: als je al heel lang geen chemische parfums meer gebruikt, is het heel gek als je het opeens ruikt. In eerste instantie vond ik het eigenlijk nog wel lekker ook! Maar na enkele minuten kwam er een vage hoofdpijn opzetten, en de jongste dochter klaagde dat ze het vond stinken (Niet de luizen lotion, maar de Andrélon!). Het maakte me toch een beetje blij: hun zintuigen worden weer scherper en ze hoeven geen enorme doses parfum meer te ruiken om zich "schoon" te voelen.
Aan het eind van de dag zaten mijn kindertjes zoet op de bank: gewassen haartjes, in hun pyamaatjes met blozende wangetjes. Picture Perfect! En ik? Ik deed alsof ik de puinhoop in de badkamer niet zag, negeerde de vier wasmanden met nog te vouwen was, en het trekken van de huid op mijn bijna stuk gewassen handen. Met een gelukzalig gevoel nam ik onze jongste in mijn armen en gaf hem de borst tussen de half gevouwen was. Morgen is weer een dag!
En toen mijn man zijn wenkbrauwen optrok vertelde ik hem dat loslaten gewoon Heel Gezond is!
;) Mama Sanna
Wat zouden wij moeders toch graag perfect willen zijn. We dromen van de romantische plaatjes die we als kind zagen van gezellige, mooi gekapte moeders die met hun kinderen (ook al zo prachtig en nooit met een snottebel!) een kopje thee dronken na schooltijd, met een leuke hond, een konijn en een huis dat strak in de lak staat en streeploos schoon.
Het gekke is dat we natuurlijk wel wéten dat dit maar een illusie is, maar we het toch op één of andere manier nastreven. En we ons ook enorm schuldig voelen wanneer we niet aan dat beeld voldoen! Ja, ook wij ge-emancipeerde vrouwen hebben dat nog...Wat zijn wij moeders toch vreemde wezens!
Vandaag was een zondag from hell, en ik dacht: dit moet ik eens even delen met mijn mede-moeders. Drie van de vier kinderen hadden de griep (snottebellen én teiltje!), mijn was had zich al drie dagen opgestapeld (omdat ik al die tijd met de verzorging van de patienten bezig was) en alsof dat nog niet genoeg was: luizen!
Waarom komen die beesten toch altijd als je het al veel te druk hebt?! (Precies daaróm natuurlijk!) De afgelopen twee jaar hadden we ze niet meer gehad, maar vandaag vond ik ze op één van mijn schatjes. Dat werd kammen... en brullen natuurlijk.
En ik geef toe: dan ben ik niet perfect. Op het moment dat we luizen hebben, gaat bij mij de "groen" modus echt even uit. Ik kan maar aan één ding denken: KILL!!! Die vieze beesten moeten mijn kinderen met rust laten! En dus pak ik een gewoon chemisch goedje om de hoofdjes mee in te smeren en oh, wat was ik blij dat ik nog zo'n vreselijk foute fles Andrélon shampoo had bewaard! Want het zou toch zonde zijn om het uitwassen (wat je zo'n negen keer moet herhalen!) te doen met onze fantastische 100% ecologische en natuurlijke Ringana shampoo? Die wil ik daar echt niet aan verspillen. "Ach, het is nu toch al verpest dank zij al die parabenen in de luizenlotion", dacht ik maar bij mezelf. "Daar kan nog wel wat chemische troep bij."
Grappig: als je al heel lang geen chemische parfums meer gebruikt, is het heel gek als je het opeens ruikt. In eerste instantie vond ik het eigenlijk nog wel lekker ook! Maar na enkele minuten kwam er een vage hoofdpijn opzetten, en de jongste dochter klaagde dat ze het vond stinken (Niet de luizen lotion, maar de Andrélon!). Het maakte me toch een beetje blij: hun zintuigen worden weer scherper en ze hoeven geen enorme doses parfum meer te ruiken om zich "schoon" te voelen.
Aan het eind van de dag zaten mijn kindertjes zoet op de bank: gewassen haartjes, in hun pyamaatjes met blozende wangetjes. Picture Perfect! En ik? Ik deed alsof ik de puinhoop in de badkamer niet zag, negeerde de vier wasmanden met nog te vouwen was, en het trekken van de huid op mijn bijna stuk gewassen handen. Met een gelukzalig gevoel nam ik onze jongste in mijn armen en gaf hem de borst tussen de half gevouwen was. Morgen is weer een dag!
En toen mijn man zijn wenkbrauwen optrok vertelde ik hem dat loslaten gewoon Heel Gezond is!
;) Mama Sanna
Reacties
Een reactie posten