In de kinderopvang, maar ook als ouders worden we gevraagd om onze kinderen te stimuleren in hun ontwikkeling. De motorische ontwikkeling (dus het gebruik van je lijf en leden), de mentale ontwikkeling (je hoofd, kort gezegd)... en dus wordt er veel geknutseld en daarbij is het dan ook fijn als we tussen neus en lippen door ook even de kleuren leren.
Dat is logisch natuurlijk: knutselen is leuk én leerzaam en als we dan toch bezig zijn en gezellig keuvelen, komen de namen van de kleuren ook langs. Toch zie ik de laatste jaren ook een tendens ontstaan waarin de focus meer en meer lijkt te gaan naar een "gewenst eindresultaat", in plaats van naar de beleving. Dat zie ik niet alleen in de professionele opvang, maar ook bij ouders: het is net of we ons soms een beetje laten verleiden om prestaties te gaan vergelijken. "Mijn peuter telt al tot tien", of "Kent hij de kleuren nog niet?" En wat ik laatst ook tegen kwam was een kindje van drie die een prachtig schilderij aan het maken was met paars gras. "Wat?!" zei haar vriendinnetje, "Dat kan toch helemaal niet? Gras is groen!" De kunstenares was even beduusd en zei: "Ja maar, ik vind paars gras mooi!" Daar kon haar vriendin echt even met haar pet niet bij.
Mij doen dat soort gesprekjes een klein beetje pijn. Misschien zelfs een beetje veel pijn. Want ik zie een kindje dat haar fantasie al een stukje kwijt aan het raken is. Die alleen nog maar groen gras kan zien en daar niet meer overheen kan stappen. En ik zie tegelijkertijd ontstaan dat er volwassenen zijn die medelijden hebben met dat ándere kindje: och jeetje....een kindje dat nog niet weet dat gras groen hoort te zijn.
Creativiteit is niet alleen leuk, maar ook heel erg belangrijk. Creativiteit en fantasie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Door kinderen toe te laten kind te mogen zijn en hun fantasie en creativiteit te mogen ontdekken, ontwikkelen ze een vermogen om problemen op te kunnen lossen. Dat is van levensbelang! Het is gebleken dat kinderen die hun fantasie en creativiteit in vrijheid hebben mogen gebruiken, in hun volwassen leven beter bestand waren tegen de stress van bijvoorbeeld onverwachte situaties en veranderingen. Voor mij klinkt dat volkomen logisch.
Een voorbeeld uit de praktijk van hoe het ook kan:
Kindje van twee mag schilderen. Ze krijgt drie kleuren: rood, geel en blauw (inderdaad, de basiskleuren), een kwast, een pot met water en een vel papier. En een schortje natuurlijk :) Verder geef ik geen opdracht... ze mag gewoon lekker verven. En dat doet ze ook; ze zet een paar streepjes op het papier. "Hé!" roept ze uit, "een regenboog!" De lijn waar ze naar wijst is een beetje krom en er zitten verschillende kleurtjes in omdat ze de kwast in de verschillende potjes heeft gedaan. Wat een ontdekking! Ik zeg haar hoe mooi ik het vind en ze kwast lekker verder. Ze babbelt over de regenboog en de kleuren. De beweging van haar kwast is telkens rond. Ze is helemaal enthousiast en blijft maar zeggen dat het zo'n mooie regenboog is. Intussen komt er steeds meer verf bij en de regenboog dreigt een modderpoel te worden in een bruinrode kleur. Nu kan ik twee dingen doen: ingrijpen (ik denk dat je klaar bent he?Zullen we hem ophangen?), of haar laten bepalen wanneer zij vindt dat ze klaar is. Ik kies voor het laatste, want ik ben niet uit op het eindresultaat, maar op haar beleving van het verven.
Uiteindelijk is ze klaar: op het blad papier is een roodbruine brei te zien, met wat blauw-bruine strepen in het midden. Ze straalt: "de regenboog!" en zucht tevreden. "Papa moet ook kijken naar de regenboog." "Jazeker!" beloof ik haar, "we laten hem even drogen en dan kan papa naar jouw mooie regenboog kijken. Wat zal hij het mooi vinden he?" Trots als een pauw begint ze aan haar volgende spel.
Inmiddels hangt haar regenboog op de groep waar ik alle kunstwerken van onze kinderdagverblijf-kinderen "exposeer". Elke dag wijst ze er naar en roept "regenboog", en ik zie wat zij ziet. Want ik heb haar regenboog ook gezien. En elke dag weer, voel ik mijn hart een sprongetje maken als dit gebeurt want ik voel de kracht van dit moment. Ze helpt mij dat stukje in mijzelf terug te vinden: het vermogen om áchter het direct zichtbare te kijken. In dit geval de bruine brei. En dan denk ik aan de uitspraak van Einstein: "Logica brengt je van A naar B, fantasie brengt je overal". Maar ook aan de vos uit het boek de Kleine Prins: "Alleen met het hart kun je goed zien".... En ik ben blij met al deze kleine wijze mensjes die ik op mijn pad mag tegenkomen.
Dat is logisch natuurlijk: knutselen is leuk én leerzaam en als we dan toch bezig zijn en gezellig keuvelen, komen de namen van de kleuren ook langs. Toch zie ik de laatste jaren ook een tendens ontstaan waarin de focus meer en meer lijkt te gaan naar een "gewenst eindresultaat", in plaats van naar de beleving. Dat zie ik niet alleen in de professionele opvang, maar ook bij ouders: het is net of we ons soms een beetje laten verleiden om prestaties te gaan vergelijken. "Mijn peuter telt al tot tien", of "Kent hij de kleuren nog niet?" En wat ik laatst ook tegen kwam was een kindje van drie die een prachtig schilderij aan het maken was met paars gras. "Wat?!" zei haar vriendinnetje, "Dat kan toch helemaal niet? Gras is groen!" De kunstenares was even beduusd en zei: "Ja maar, ik vind paars gras mooi!" Daar kon haar vriendin echt even met haar pet niet bij.
Mij doen dat soort gesprekjes een klein beetje pijn. Misschien zelfs een beetje veel pijn. Want ik zie een kindje dat haar fantasie al een stukje kwijt aan het raken is. Die alleen nog maar groen gras kan zien en daar niet meer overheen kan stappen. En ik zie tegelijkertijd ontstaan dat er volwassenen zijn die medelijden hebben met dat ándere kindje: och jeetje....een kindje dat nog niet weet dat gras groen hoort te zijn.
Creativiteit is niet alleen leuk, maar ook heel erg belangrijk. Creativiteit en fantasie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Door kinderen toe te laten kind te mogen zijn en hun fantasie en creativiteit te mogen ontdekken, ontwikkelen ze een vermogen om problemen op te kunnen lossen. Dat is van levensbelang! Het is gebleken dat kinderen die hun fantasie en creativiteit in vrijheid hebben mogen gebruiken, in hun volwassen leven beter bestand waren tegen de stress van bijvoorbeeld onverwachte situaties en veranderingen. Voor mij klinkt dat volkomen logisch.
Een voorbeeld uit de praktijk van hoe het ook kan:
Kindje van twee mag schilderen. Ze krijgt drie kleuren: rood, geel en blauw (inderdaad, de basiskleuren), een kwast, een pot met water en een vel papier. En een schortje natuurlijk :) Verder geef ik geen opdracht... ze mag gewoon lekker verven. En dat doet ze ook; ze zet een paar streepjes op het papier. "Hé!" roept ze uit, "een regenboog!" De lijn waar ze naar wijst is een beetje krom en er zitten verschillende kleurtjes in omdat ze de kwast in de verschillende potjes heeft gedaan. Wat een ontdekking! Ik zeg haar hoe mooi ik het vind en ze kwast lekker verder. Ze babbelt over de regenboog en de kleuren. De beweging van haar kwast is telkens rond. Ze is helemaal enthousiast en blijft maar zeggen dat het zo'n mooie regenboog is. Intussen komt er steeds meer verf bij en de regenboog dreigt een modderpoel te worden in een bruinrode kleur. Nu kan ik twee dingen doen: ingrijpen (ik denk dat je klaar bent he?Zullen we hem ophangen?), of haar laten bepalen wanneer zij vindt dat ze klaar is. Ik kies voor het laatste, want ik ben niet uit op het eindresultaat, maar op haar beleving van het verven.
Uiteindelijk is ze klaar: op het blad papier is een roodbruine brei te zien, met wat blauw-bruine strepen in het midden. Ze straalt: "de regenboog!" en zucht tevreden. "Papa moet ook kijken naar de regenboog." "Jazeker!" beloof ik haar, "we laten hem even drogen en dan kan papa naar jouw mooie regenboog kijken. Wat zal hij het mooi vinden he?" Trots als een pauw begint ze aan haar volgende spel.
Inmiddels hangt haar regenboog op de groep waar ik alle kunstwerken van onze kinderdagverblijf-kinderen "exposeer". Elke dag wijst ze er naar en roept "regenboog", en ik zie wat zij ziet. Want ik heb haar regenboog ook gezien. En elke dag weer, voel ik mijn hart een sprongetje maken als dit gebeurt want ik voel de kracht van dit moment. Ze helpt mij dat stukje in mijzelf terug te vinden: het vermogen om áchter het direct zichtbare te kijken. In dit geval de bruine brei. En dan denk ik aan de uitspraak van Einstein: "Logica brengt je van A naar B, fantasie brengt je overal". Maar ook aan de vos uit het boek de Kleine Prins: "Alleen met het hart kun je goed zien".... En ik ben blij met al deze kleine wijze mensjes die ik op mijn pad mag tegenkomen.
 |
| De ontdekking: hé een regenboog! |
 |
| Zie jij hem ook nog? Die regenboog? Mooi he? Dit is het moment waarop je kunt kiezen om te stoppen... Of zou jij haar ook door laten gaan? |
 |
| Voor ons als volwassene is de regenboog op het oog weg Maar kijk naar de beweging van de kwast..... Hij is er nog steeds! |
Reacties
Een reactie posten