Ik zet mijn vraagtekens bij de toenemende diagnoses, dat is zeker. Maar ik weet ook zeker dat ADHD en ADD bestaan en dat het zeker geen denkbeeldige toestand is. Het brein werkt anders, en dat feit moet je gewoon mee dealen. Hoe je dat ook wilt noemen. Deze blog gaat niet over medicijngebruik wel of niet, of wat voeding kan doen. Ik wilde het even met jullie hebben over de dilemma's waar je als opvoeder voor komt te staan wanneer je te maken hebt met AD(H)D in je gezin of opvoedingsomgeving.
Als je hier inderdaad mee te maken hebt, herken je vast wel de dagelijkse situaties waarin je terecht komt. Voor mensen die dit niet kennen is het vaak erg moeilijk uitleggen. Hoe kun je uitleggen dat een kind met ADHD bijvoorbeeld niet alleen maar heel erg hyper is, maar ook behoorlijk depressief kan zijn, of een heel laag zelfbeeld heeft. En hoe moeilijk het is om een simpele opdracht uit te voeren, vooral wanneer die uit meerdere stappen bestaat?
De therapeut van mijn zoon legde het heel mooi uit. Een "normaal" werkend brein heeft alle stappen van processen geautomatiseerd. Als je naar de tandarts moet bellen om een afspraak te maken weet je dat je een agenda bij je moet hebben, het nummer van de tandarts en de telefoon. Je belt en je doet het. Voor iemand met AD(H)D is elk stapje een nieuw werkproces. Het pakken van de agenda, het opzoeken van het telefoonnummer, het pakken van de telefoon.....Je bent al afgepeigerd wanneer je eindelijk kunt bellen. En dan moet je nog bedenken wat je moet zeggen! Kun je je voorstellen wat een enorm uithoudingsvermogen je dus eigenlijk moet hebben om "normaal" te functioneren? Geen wonder dat deze kinderen (en volwassenen) dus wel eens een steekje laten vallen.
Maar de positieve kant van ADHD is dat het een heel creatief werkend brein is. En dat geeft heel leuke mensen met originele invallen en enthousiaste ideeen. Het is moeilijk om weerstand te bieden aan de (soms heel wilde) plannen van deze mensen! Daar word ik altijd erg blij van wanneer ik dat zie bij kinderen. Tegelijk ontstaat daar dus vaak het dilemma.
Want in de praktijk, vooral in scholen en opvangsituaties, veroorzaakt dit wel eens situaties waar de instanties niet zo blij mee zouden kunnen zijn. Denk aan kinderen die in bomen willen klimmen (en het liefste heel hoog), of met hamer en spijkers hutten willen bouwen. In hun enthousiasme en creativiteit wordt die hamer dan ook nog wel eens een Viking wapen en wordt de vijand wild zwaaiend ermee achtervolgd. Dit impulsieve gedrag is eigenlijk de grootste veroorzaker van de problemen die mensen tegen komen met kinderen met AD(H)D. Want het ontstaat heel snel en je ziet het vaak niet aankomen. Dat maakt het voor opvoeders in grote groepen vaak ook zo lastig.
Wat ik zelf lastig vind is de kloof tussen wat "veilig" of "gewenst" is in een professionele opvoedingsomgeving en wat ik als persoon leuk vind of bewonder in deze creatieve geesten. Een voorbeeld: van de week was een jongetje in de Buitenschoolse Opvang (BSO) buiten aan het spelen op het plein en hij vond daar een pilon. Zo'n oranje toeter, je kent het wel van wegwerkzaamheden en zo. Hij stak zijn been erin en hinkte zo over het plein. Vol enthousiasme kwam hij naar zijn leidster toe en riep: "kijk!!! Ik heb een houten been! Harrrrrrrr!" En als een volleerd piraat stond hij voor haar. Ik riep (ook impulsief) enthousiast: "Oh! Wat geweldig bedacht!", maar mijn collega zei "ja heel knap, maar straks ben je een piraat met een gebroken been!" Ze liet hem zien dat zijn been (en vooral voet) wel heel erg dubbel geklapt zat in die toeter en dat dat misschien toch niet zo'n goed idee was. Kind haalde zijn been eruit en de pilon werd weg gezet. Einde spel.....
Op die momenten voel ik de teleurstelling bijna net zo hevig als dit kind. Tegelijk begrijp ik mijn collega, die de GGD rapporten al voor zich ziet..... Wat een dilemma!!!!
Ik ben eigenlijk heel benieuwd of er in overheidsland ook gepraat wordt over deze dilemma's. Ik zou bijna pleiten voor een werkgroep die zich hiermee bezig gaat houden. Hoe kunnen we kinderen kind laten zijn in een gecontroleerde omgeving? Hoe kunnen we er voor zorgen dat ze hun wereld mogen ontdekken, hun grenzen mogen opzoeken binnen een veilige omgeving die toch ruimte biedt om "fouten" te maken? Hoe erg is een ongelukje? En wat is een ongelukJE en waar is het te ver? Maar ook: wat is veiligheid bieden en wanneer wordt het een gouden kooi?
Ik ben benieuwd naar jullie meningen hierover. Laat gerust een berichtje hieronder achter.
Mama Sanna
Heb je wel eens van GAPS (diet) gehoord? Mindblowing resultaten hier thuis! Zonder roekeloze statements te maken zou dit (vlgs GAPS) ook met jouw ME te maken kunnen hebben..! Het gele boek is een aanrader look it up!
BeantwoordenVerwijderen