Maar dat is nou juist waarom ik het wél wil delen: want blijkbaar bestaan er misverstanden. Misverstanden rondom mij, maar ook rondom andere mensen die met een Burn Out (of wat voor stempel er ook op zit) thuis zitten. "Huh?" hoor ik je zeggen: "wat voor misverstanden dan?" Nou.... het schijnt dat veel mensendie thuis zijn met dit soort diagnoses te maken krijgen met onbegrip voor hun situatie omdat er op Facebook foto's staan waarop ze blij kijken. Of waarop ze een gezellige tijd hebben meegemaakt met vrienden of familie. Men denkt dan dat ze niet echt ziek zullen zijn. Dat er niets aan de hand is. Er werd mij dan ook aangeraden vandaag om maar niet meer op Facebook te posten.
Ik was stomverbaasd. Echt waar.... Compleet overrompeld. Ik? Denken mensen van mij dat het eigenlijk wel goed met me gaat? Zien ze alleen maar positieve dingen van mij?
Wow..... en ik maar denken dat ik zo transparant ben. Dat ik door mijn VLOG mezelf wel heel erg kwetsbaar heb opgesteld. En dat iedereen misschien denkt dat ik de hele dag door loop te janken en mezelf zielig vind. (Want anders neem je toch niet zo'n VLOG op?)
Misschien was het een algemeen advies. En vertelt deze arts het aan iedereen. Maar ik kreeg toch het idee dat het echt over mijn gedrag op Social Media ging. Maar mijn vlog vond hij een goed idee. Dat ondersteunde mijn helingsproces. En ja: daar was het nou ook precies om begonnen. En om ánderen te ondersteunen. Pffff..... Gelukkig dat dát OK was. Maar hoe zat dat nou met mijn andere Social Media posts? Ik haalde meteen maar mijn laatste foto's weg. Twee foto's van mijn dagje sauna met mijn oudste dochter. En dat deed pijn: ik ben namelijk trots op haar. Ik houd van haar. En ze was jarig geweest en ik heb haar een dagje mama-tijd cadeau gegeven. Een dagje met mama naar de sauna. Waar ze nog nooit was geweest, en waar we nu samen naar toe konden gaan. Waarom? Omdat ik daar veel kan liggen, er niet al te veel lawaai is (waar ik op dit moment niet tegen kan) en waar we even ongestoord met elkaar kunnen praten. Want in jaren vol overleven en stress, is daar niet altijd ruimte voor geweest. En....omdat we daar een massage kregen die niet alleen voor mama's pijnlijke lijf een verademing is, maar ook voor haar; want de stress heeft haar nek en schouders zo vast gezet dat ze elke dag pijn heeft.
We hebben genoten. Wel een hele middag lang. Want langer dan dat hield mama het niet vol. Maar dat gaf niet, want het was heerlijk geweest. Een moment van dichtbij elkaar zijn. Elkaar terug vinden. We hadden gekozen voor een kleine sauna in Amsterdam Centrum zodat we zó in en uit de trein konden stappen. En dat was maar goed ook, want de terugweg was een zware: niet alleen door de uitputting, maar ook door werken aan het spoor. Hierdoor moesten we omrijden via Utrecht. Maar dat gaf niet: we hadden het gezellig en maakten een gek boomerang filmpje voor op haar Instagram. Want ze was blij. Blij met haar tijd met mij. En dat maakte mij weer blij!
Maar al die achterliggende dingen....die ziet natuurlijk niemand op Facebook. Daar zien ze alleen een glimlachende Sanna in badjas met haar dochter. En een boomerangfilmpje in de trein. Wat gezellig!
Ik begrijp het. Ik snap het helemaal. Natúúrlijk weet je niet wat zich daarvoor en daarna heeft afgespeeld. Je ziet een momentopname. Van twee vrolijke gezichten (al ziet dat gezicht op de boomerang er behoorlijk moe uit, maar goed ;) ) En dat is nou precies waarom ik deze VLOG serie doe. Om mensen ACHTER HET GORDIJN te laten kijken. Want daar gebeurt het échte leven. Niet op Facebook of Instagram, maar achter gesloten deuren en gordijnen. Dat is waar mensen hun pijntjes, verdrietjes, eenzaamheid, ziekte, onzekerheden, angst, depressies of wanhoop verbergen. En dat is waar mensen met een Burn Out, Chronische vermoeidheid of b.v. Fybromyalgie een groot deel van hun dag doorbrengen. Op de bank, in bed.... zodat ze dat éne uurtje of paar uurtjes kunnen stralen op een familiebijeenkomst of reunie van hun oude school. Of zodat ze hun kind naar school kunnen brengen. Of aanmoedigen bij de voetbal.
Daar zien de mensen dan die stralende persoon. Die gezellige vrouw (of man) die in is voor een praatje. Die geniet van het leven en van het moment. Die vol liefde naar haar kind kijkt die over het basketbalveld rent met zijn vriendjes.(fotomomentje!) En vol trots een foto op Facebook plaatst van haar dochter, zingend in het schoolkoor tijdens het jaarlijkse koorconcert van school.
Dat is wat je ziet. En dat vormt het beeld wat je van iemand hebt. Maar laten we eerlijk zijn: weet je daardoor alles van die persoon? Weet je wérkelijk hoe diegene in elkaar zit? Hoe zijn of haar leven er uit ziet? Natuurlijk niet!!!! Dat is toch onmogelijk?! Dat snapt toch iedereen?
Hoe kan het dan dat mensen die langdurig ziek zijn geen vrolijke plaatjes meer mogen posten? Hoe kan het dan dat niemand begrijpt dat die plaatjes de opnames zijn van fijne momenten waar deze mensen dankbaar voor zijn? Dat ze misschien wel nóg dankbaarder zijn voor dat soort momenten dan de "niet zieke mensen", juist omdat ze weten hoe kostbaar deze zijn? Omdat ze er uren of dagen van te voren en daarna voor uit moeten trekken om op dat éne momentje alles uit de kast te trekken om te kunnen stralen. Te kunnen stralen voor je kind, voor je partner, je familielid of vrienden zodat zij kunnen genieten van jouw aanwezigheid. Van jouw totale aandacht, die op andere momenten van de dag of week er veel minder is. Want dan ben je moe, of down, of worstel je met pijn of andere symptomen. Mag dat dan niet meer gedeeld worden? Wat mag dan wel? Zitten andere mensen te wachten op posts van de ellende die je doormaakt als je hier doorheen gaat?
Nee, dat dacht ik al...... Zullen we dan nu ophouden met die onzin? Zullen we dan nu eens écht oprecht open staan voor een ander en eens vragen hoe het werkelijk met hem of haar gaat? En zullen we dan eens blij zijn voor die ander als diegene een plaatje post waarop hij trots poseert tijdens een reunie met zijn studievrienden? Gun diegene zijn geluksmomenten. Want weet jij hoeveel van die momenten hij heeft?
Ik post vandaag mijn "boze" Vlog. En een collage van "acher het gordijn" momenten. En ja, die zien er ook nog best wel aardig uit. Want je denkt toch niet dat ik mezelf ga fotograferen als ik ternauwernood op mijn benen kan staan? Maar goed.... ik ga er voor. Ik laat me zien zoals ik ben. Take it, or leave it. Ik laat mij niet de mond snoeren.
"mama" Sanna
Reacties
Een reactie posten